To wcale nie jest takie proste Kochana.

Może dla Ciebie jest. Dla mnie nie.

Próbuję. Znasz mnie. Jasne, że próbuję. 

Ile siły w silnej woli…

Niestety potykam się. To chyba ludzkie.

Wiem, że to kwestia historii, którą sobie opowiadam…

Że tylko gdy pracuję, to jestem coś warta.

A jak leżę i macham nóżką, to jestem nic nie warta? 

Dlatego każda próba poleżakowania wyostrza wyrzuty sumienia, które cisną na tyle silnie, że szybciej (raczej szybciej niż później) poderwę pupę z krzesła/leżaka/ławki/fotela. 

No bo przecież mogę tyle w tym czasie zrobić…

Ciasto upiec (chociaż nie umiem – no ale przecież zawsze mogę się nauczyć).

Zielsko wyrwać (chociaż zamiłowania do ogrodu nie odziedziczyłam po mamie).

Zrobić z Jaśkiem, podejrzane na Pinterest, gąsiennice z papieru toaletowego.

Nadrobić książkowe zaległości (kupione leży i wierci dziurę w brzuchu – „znów kupione i nieprzeczytane”).

Wsiąknąć w głębiny rozmów, którymi nęci taras Agaty.

Tyle rzeczy…

A może ja zwyczajnie karmię się poczuciem, że tyle mnie omija?

Boję się, że zbyt dużo stracę leżąc i nic nie robiąc?

No dobra, zostając przy analizie zysków i strat. 

A co zyskam?

Leżąc?

Marząc?

Ładując baterie? (podobno, bo jak dla mnie to leżenie na sztywno, na musa, to raczej mi je rozładowuje) 

Potraktujmy sprawę klasykiem: po co chcę się w ogóle sprawą leżakowania interesować?

Pamiętasz? Zaczynamy od DLACZEGO.

Moje dlaczego: chcę więcej „leżeć”, szwendać się, leniuchować, nie pracą głową zajmować bo…

Nie ma (podobno) lepszego miejsca, lepszej czasoprzestrzeni do generowania nowych, soczystych, jakich świat nie widział pomysłów! 

Chcę zanurzyć się w oceanach inspiracji. 

Ale właśnie nie takiej książkowej, podpatrzonej, pod-czytanej u innych.

Takiej czystej. Nieskażonej myślami i intencjami drugiego człowieka.

Dziewiczej.

Nieodkrytej. 

Bezludnej. 

Dlatego chcę się wrzucać bez wyrzutów sumienia w wałęsanie się, gdzie i ile się da. Moje nowe postanowienie (Ty Kochana jesteś świadkiem – liczę na to, że będziesz mnie z tego rozliczać):

Pon-czw od 14:00 wrzucam się w stan szwędaczy.

W celu (wiem, przepraszam ale nie umiem tak bez celu… nic-nie-robiąc – i wiesz co? Postanowiłam interpretować to jako mój zasób, a nie wadę)…

…pogapienia się na jeziorną kaczkę.

…odszperania okolicznych miejsc magicznych (żeby z laptopem pod pachą i termosem kawy zalecieć tam i coś Ci napisać)

…skradania wiatrowych całusów mym czołem i policzkami.

czy też

…zachwycania się pięćdziesięcioma odcieniami niebieskości nieba.

A całe te natury ceregiele po to, żeby wybudzić dzikość, notabene naturalność, pomysłów prosto z mego brzucha. 

Powiem Ci coś Kochana. (Z lekką dozą nieśmiałości)…

Odkąd pamiętam, słyszę w głowie głos „jestem stworzona do robienia rzeczy wielkich”.

Nie chcę się już z nim boksować. Uciszać. Kneblować.

Wiem, że to do niczego nie prowadzi, takie wieczne uciekanie przed swoim. 

Tak, to jest moje. Bo ze mnie wychodzi. Z mojej osobistej głowy, a raczej brzucha, ewentualnie serca. 

I już wiem, doświadczyłam nie raz, że próba obejścia tej myśli, prowadzi zawsze w jedno i to samo miejsce – do ściany „to znowu nie to!”.

Nie wiem jak Ty, ale ja przestaję już uciekać. 

Uciekanie zamieniam na szwendanie. 

W celu poszukiwania pomysłów do robienia rzeczy wielkich.

A pytanie-bilet do Króliczej Nory brzmi:

Po co mi to całe leniuchowanie?

Do jakiego miejsca ma mnie ono doprowadzić?

Jakie nowe horyzonty spenetrować?

szwendaj-się-kto-może,

kasia.